donderdag 29 maart 2018

Volwassenheid

Er werd gebotst vanochtend op mijn school. Leerlingen uit klas 3 hadden zich gisteren misdragen bij een excursie. Vandaag gaven de begeleidende docenten daar, in alle kwetsbaarheid, een krachtig signaal over af aan de leerlingen. Daar botste vervolgens van alles. Wereldbeelden. Verwachtingen. Pubers en volwassenen. Temiddden daarvan besloten leerlingen uit klas 4 (mee op dezelfde excursie) om de klassen langs te gaan. Wat was ik blij dat ik de ouders van die leerlingen eind van de middag deze mail kon sturen:

Geachte ouders van ..., 
Bij deze wil ik u graag laten weten wat uw dochter vandaag op school heeft gedaan.  
Over een aantal weken doen de leerlingen van klas 4 examen. We toetsen daar of het ons gelukt is de benodigde kennis over te dragen (en in hoeverre onze leerlingen in staat zijn dat te reproduceren en toe te passen). Die kennisoverdracht is alleen een beperkt deel van waar school en onderwijs aan bijdraagt in het leven van kinderen. 
Gert Biesta, een Nederlandse onderwijsfilosoof, noemt de school een 'oefenplaats voor volwassenheid'. Dat vind ik persoonlijk een prachtige typering die aangeeft dat de school ook een minimaatschappij is. Je leert in zo’n maatschappij veel over jezelf en hoe je jezelf verhoudt tot anderen. 
‘Verantwoordelijkheid’ is niet voor niks één van de pijlers van onze school. We hopen onze leerlingen mee te geven dat ze verantwoordelijke keuzes maken, voor zichzelf en in relatie tot anderen. 
Juist dat laatste heeft uw dochter vandaag gedaan. Ze heeft gezien dat gedrag van anderen niet in de haak was en welke invloed dat heeft gehad op anderen. Vervolgens heeft ze de moed gehad om - met een aantal anderen - daar een grote groep medeleerlingen op aan te spreken. Dat heeft ze de nodige weerstand gekost, maar daardoor hebben ze zich niet door laten weerhouden.
We zijn hier als team van onder de indruk en wilden graag onze complimenten ook aan u doorgeven.
Wat is onderwijs soms moeilijk. En mooi.