zaterdag 12 september 2015

Back to normal?


Mijn eerste schooljaar als Master of Education for Professional Learning and Development (Hoe vet klinkt dat!) is een paar weken onderweg. Er zitten een paar mooie dingen aan te komen. Ik krijg een coördinerende taak in het Groene Lyceum, mag me op school bemoeien met de ontwikkeling van de nieuwe Beroepsgerichte Praktijkvakken, neem deel aan een professionele leergemeenschap en met de sectie Sport & Bewegen gaan we aan de slag met iPads in de les.
Dat lijken me uitdagingen waar ik mijn master-ei wel in kwijt zal kunnen. (Dat lijken me trouwens ook mooie kapstokken om het bloggen weer een beetje op te pakken... in alle afstudeerhectiek schoot dat er een beetje bij in.)

Maar waar gaan collega's nu, binnen en buiten deze projecten, echt aan merken dat er iets veranderd is bij mij? Het is natuurlijk niet zo dat er na de vakantie opeens een nieuwe Martijn de school in wandelde. De afgelopen twee jaar heb ik me in het kader van mijn studie al wel een beetje anders gedragen. Maar nu ik dat zo schrijf merk ik dat daar wel een klein beetje terughoudendheid zit bij mezelf. Als ik een collega iets vroeg (een interview, een observatie, iets samen ontwikkelen, ...) begon de vraag vaak met iets als 'in het kader van mijn studie....'. Als een soort excuus/volmacht om de desbetreffende collega te overtuigen van het nut van wat zou volgen? De terughoudendheid die ik voel zit wellicht in de veranderende rol, ik wil niet als een wijsneus overkomen nu ik officieel MEd achter mijn naam mag zetten.* Waar het tijdens de MLI volstrekt normaal was om iets niet te weten, om vragen te stellen, om te discussiëren, om je kwetsbaar op te stellen, om vanuit onderzoek te redeneren, etcetera, ervaar ik dat in mijn dagelijkse praktijk nog wel eens anders. Het is dan, in de vaart van de dag, makkelijk om te vervallen in oude patronen. Zo, studie afgerond: back to normal. Dat is ook niet gek. Onderzoek van bijv. Marco Snoek (2013) laat zien dat er meer masterleraren zijn die moeite hebben met de transfer van opleiding naar werkplek. Maar, ik wil helemaal niet 'back to normal'! Ik wil de ruimte die ik heb gekregen op school om daadwerkelijk iets in gang te zetten gebruiken, en goed ook.

Dus terug naar mijn vraag. Waar gaan collega's aan merken dat er iets veranderd is? Laat ik het verpakken in een aantal beloftes aan mezelf.

Ik zal ...

... niet zomaar wat zeggen. De afgelopen twee jaar is mijn kennis op het gebied van bijvoorbeeld teamontwikkeling, leerpsychologie en ontwerpen van leren enorm verrijkt. Ik zal handelen op basis van die inhoud.

... twijfelen. Wat voor de ene leraar, klas of school werkt, zal ergens anders volledig de plank mis slaan. Ik heb ondanks de stevige kennisbasis die ik heb gekregen de wijsheid niet in pacht. Een goede reden om onderzoekend naar mijn eigen handelen, ideeën en die van anderen te blijven kijken.

... overzicht houden. De dagelijkse praktijk in het onderwijs is een aaneenschakeling van lessen, ideeën, problemen, hoogtepunten en tegenslagen. In dat allegaartje is het maar al te gemakkelijk je te verliezen in ad hoc gedrag. In die situaties wil ik het overzicht bewaken. Wat vinden we belangrijk? Wat willen we bereiken? Hoe past ons handelen daarbij?

... blijven ontwikkelen. Hoe meer je weet, des te meer je beseft hoeveel je niet weet. Als mijn studeren van de afgelopen twee jaar me iets heeft duidelijk gemaakt, is het dat. Het Alternatief (2014) interesseerde me voor de bestuurlijke kant van onderwijs en de relatie met het eigenaarschap van de leraar, de reuring rond Het prachtige risico (2015) boeit me enorm en ik hoop veel van Max van Manen (2014) te leren over pedagogische tact. Onderwijs heeft zo onvoorstelbaar veel aspecten en invalshoeken, en ik wil er meer over weten.

... nieuwsgierig zijn. Eigenlijk hoorde dit bovenaan. Nieuwsgierigheid is een aanjager van leren en ontwikkeling. Sinds ik me in dit concept begon te verdiepen, heeft het me niet meer losgelaten. Maar ik denk oprecht dat ik zelf ook nieuwsgieriger ben geworden. Dat ik met meer aandacht naar mijn omgeving en mijzelf ben gaan kijken, dat me daardoor meer opvalt en dat ik meer vragen stel.

... delen. Ik twitter fanatieker dan ik blog, maar beide netwerken zijn voor mij de afgelopen tijd van waarde geweest. Twitter was een bron van artikelen, blogs en meningen, wat mezelf ook dwong om mijn eigen standpunt te bepalen. Bloggen heeft me geholpen bij het verwoorden van dat standpunt. Schrijven is denken. Laat ik dat dus vooral blijven doen.

Hm. Het komt zo wellicht wat plechtstatig over, maar ik weet dat het me helpt om vooraf te bedenken hoe ik wil handelen. Bij deze!



* Ha! Daar realiseer ik me dat ik nu ervaar wat Akkerman en Bakker (2012) met een grens bedoelen: de sociaal-culturele verschillen tussen praktijken die tot problemen en uitdagingen leiden. Het concept van grenzen tussen (en binnen) praktijken en het overbruggen daarvan (boundary crossing), stond centraal in het laatste thema van de master leren & innoveren.

Bronnen:
Akkerman, S., & Bakker, A. (2012). ‘Boundary crossing’ binnen en tussen organisaties: Het leerpotentieel van grenzen. O&O, 1, 15–19.  
Biesta, G. (2015). Het prachtige risico van onderwijs. Culemborg: Uitgeverij Phronese.
Evers, J., & Kneyber, R. (2014). Het alternatief. Amsterdam: Boom.
Snoek, M. (2013). Transfer en boundary crossing bij masteropleidingen voor leraren. Tijdschrift voor Lerarenopleiders, 34(3), 5-16. 
Van Manen, M. (2014). Weten wat te doen wanneer je niet weet wat te doen. Driebergen: NIVOZ. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten