Vervorming

Er wordt nogal gediscussieerd over #onderwijs2032. En niet alleen gediscussieerd, de ene na de andere draagvlakmeting (hier), enquete (hier en hier) en petitie (hier) zien het levenslicht. Het wachten is een beetje op een referendum. Anyway, met discussie an sich is niks mis. Maar met deze discussie? Dat er een hoop onduidelijkheid bestaat is iets wat Onderwijs2032 zich mag aanrekenen. Hoe komen ze precies bij het idee dat er voldoende draagvlak? Wat is de wetenschappelijke onderbouwing van het rapport? Maar wat verder opvalt is dat er in de discussie zelf lang niet altijd de moeite wordt genomen om zelf voor duidelijkheid te zorgen. Mooiste slash treurigste voorbeeld: persoonsvorming.

Apps in de gymzaal: Video Catch

In de lessen sport & bewegen gebruik ik regelmatig videofeedback. De leerling wordt gefilmd en kan zichzelf vervolgens terugzien zodat ik mijn feedback kan koppelen aan wat de leerling zichzelf ziet doen. Hudl Technique is een voorbeeld van een app die ik daarvoor gebruik. Dit soort apps gebruik je echter vooral bij geplande gebeurtenissen: leerling X gaat een koprol maken, dat film je en vervolgens kijk je dat rustig terug. Op die manier werken spelsituaties alleen niet, je kunt niet van tevoren voorspellen wanneer juist dát gaat gebeuren wat je graag terug wilt zien. Voor deze situaties kun je goed de app Video Catch gebruiken.

Pitchen voor het LOFonds

Gisteren stelde ik op twitter deze vraag:

Wat herinneren jullie je van je gymlessen op school? Positief en/of negatief?

— Martijn Sytsma (@MartijnSytsma) 11 april 2016

Nu heb ik niet een enorme schare volgers die altijd op alles reageren, maar dit maakte toch wel wat los. De reacties liepen enorm uiteen. Mensen die met afgrijzen terugdenken aan "dingen met ringen en kasten", maar ook iemand die juist in deze lessen zelfvertrouwen opdeed. Uit de reacties vallen ook lessen te trekken, en die sterken mij in mijn overtuiging om het anders te doen.