zaterdag 4 november 2017

Loopgraven en muffins

Er zitten drie meiden tegenover mij aan de tafel. Onderuitgezakt. Beetje lacherig. Nonchalant met zo'n houding van ons-kun-je-niks-maken-waar-je-ook-mee-denkt-te-kunnen-komen. Ik vat nog even samen waarom we hier zitten. Er is een opstootje geweest in de kantine vanochtend waar ze op de een of andere manier bij betrokken waren. Ze hebben me zelf een filmpje van het gebeuren laten zien, dus ik heb letterlijk een aardig beeld van wat er gebeurd is. Dat gebeurde is niet ok. Ik vraag me hardop af of we dat ook weer goed kunnen maken. "Goed maken? We hebben toch helemaal niks verkeerd gedaan? Zij begint zo dom te schreeuwen! En dan zeg ik er wat van, geeft ze mij een duw, dan mag ik me toch zeker wel verdedigen?!" De houding is niet meer nonchalant. Ogen spuwen vuur: Kom dan!

Ik moet hard aan het werk in het gesprek. Mijn doel is om de dames tot een begin van een inzicht te brengen in hun eigen rol. Wat doe jij in deze situatie en wat brengt dat teweeg in je omgeving? Een tweede doel dat ik heb is om de drie zelf met ideeën te laten komen om hun negatieve gedrag weer goed te maken. Hoe kun jij je inzetten om een positieve bijdrage te leveren aan de school? Ik probeer een openingetje te vinden. Stel vragen. Vat samen. Speel de bal terug. Blijf zelf zo rustig mogelijk.

Maar het is een kansloze missie. De loopgraven zijn gegraven en de dames zijn niet van plan hun stelling op te geven. Ik ook niet. De simpelste oplossing voor mij is om ze alledrie straf te geven. Niet zo ingewikkeld. Maar wat bereik ik daarmee? Hebben ze dan opeens spijt van hun gedrag? Is er dan mogelijkheid tot reflectie? Het lijkt mij sterk. Maar in deze patstelling komen we niet verder. Ik had ze misschien ook niet alledrie tegelijkertijd uit moeten nodigen. Ik besluit om denktijd in te lassen en ze individueel een keuze te laten maken. Ik zeg: kom eind van de dag bij mij langs in mijn kantoor en laat me dan weten hoe jij denkt je positief in te zetten om je negatieve inzet goed te maken. Als je dat niet doet, kies ik iets vóór jou.

Ze kiezen.

Een ruime week later wordt er op de deur van mijn kantoor geklopt. Drie lachende gezichten. Of ik een muffin wil? Ze houden er een praatje bij: "omdat we gevochten hebben in de kantine was er negativiteit en nu hebben we muffins gebakken voor de hele school om juist bij te dragen aan een positieve sfeer." Ik weet hoe druk ze ermee geweest zijn. Ze hebben een begroting gemaakt en bij mij ingeleverd. Boodschappen gedaan. Een hele middag gebakken. En nu dus de klassen rond om de muffins uit te delen. Het heeft ze waarschijnlijk meer tijd gekost dan de schorsing (of iets dergelijks) die ik ze eventueel op had kunnen leggen. Maar wat ben ik blij dat ze voor deze oplossing hebben gekozen. "Iedereen wordt er heel erg vrolijk van dat wij dit doen meneer!"

De muffin is nog lekker ook.



4 opmerkingen:

  1. Geweldige oplossing, die ze uiteindelijk zelf bedacht hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leuke schrijfstijl. Het echte contact met leerlingen blijft toch het leukste om over te lezen. Dat probeer ik ook met mijn eigen blog te doen: johanvoordeklas.wordpress.com

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi verwoord Martijn! Win win. Wat is onderwijs toch genieten.
    Wil je een kijkje achter mijn scherm, mijn blogs? Surf dan eens naar:
    https://carina.noordeloos.org/kusje/

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi verwoord Martijn! Win win. Wat is onderwijs toch genieten.
    Wil je een kijkje achter mijn scherm, mijn blogs? Surf dan eens naar:
    https://carina.noordeloos.org/kusje/

    BeantwoordenVerwijderen