Een beetje meer vertrouwen

Voor het project 'Sport & Gezondheid' moeten de leerlingen o.a. een proefles bij een sportvereniging naar keuze volgen. De keuze is niet helemaal vrij, het moet een sport zijn die ze nog nooit hebben gedaan! Eén leerling biedt haar groepje aan om een les Kempo te geven. Van het een komt het ander, uiteindelijk willen 20 leerlingen uit de klas wel meedoen met die les. Wellicht vooral omdat het ze op deze manier geen vrije tijd kost, maar is dat erg? Nee.
Tijdens de projectdag vertrekt op een gegeven moment dus bijna de hele klas richting sportveld om de les Kempo te volgen. Ik blijf achter in het lokaal met een paar leerlingen die of zelf aan iets anders werken of een coachgesprek hebben met mij.
Vanuit mijn lokaal kan ik het sportveld niet zien. Ik merk dat ik daar licht zenuwachtig van word en dus loop ik al na een kwartiertje naar het lokaal van een collega die wél uitkijkt op het sportveld. Vanaf deze afstand ziet het er in ieder geval goed uit. Ze staan allemaal in blokopstelling schoppende bewegingen in de lucht te maken. Na in totaal een uur moet ik even naar mijn werkplek aan de andere kant van de school en kom dan vlak langs het veld. Door de deur kan ik ze goed zien, met z'n twintigen zitten ze in een grote kring. Het is een beetje onduidelijk wat ze aan het doen zijn. Mijn reflexmatige gedachte is dat ze aan het niksen zijn, ze zijn natuurlijk al lang klaar en stellen de terugkeer naar het lokaal uit. Op het punt dat ik die kant op wil om ze tot de orde te roepen bedenk ik me. De leerlingen hebben dit project behoorlijk de ruimte gekregen. Het is duidelijk wat er aan het eind gedaan moet zijn, maar er is flink de ruimte voor een eigen invulling en planning. Ik verwacht eerlijk gezegd niet dat dit allemaal direct goed zal gaan. Dat hoeft ook niet, als ze nu de tijd verlummelen zullen ze hun planning moeten bijstellen en wat in hun vrije tijd doen. Daar leren ze ook weer van! Ik draai om en ga terug naar het lokaal. Na een tijdje komen de eerste leerlingen met rode koppen weer terug in het lokaal. Op de vraag hoe het ging krijg ik enthousiaste reacties en spontane demonstraties van geleerde technieken. Met de orde lijkt het wel in orde geweest te zijn, bijna de halve groep heeft moeten opdrukken omdat er even niet geluisterd werd. Als ik de tip geef om (voor het verslag van de proefles) wat uitgebreider te reflecteren volgt het antwoord direct: "Hebben we al gedaan meneer, na de les zijn we in een grote kring gaan zitten en toen hebben we om de beurt verteld wat we er van vonden en waarom!"

Ik heb de leerlingen de ruimte gegeven in de verwachting dat ze (vooral?) van hun eigen fouten zouden moeten leren. Een beetje meer vertrouwen was op z'n plek geweest.