donderdag 27 maart 2014

Een zesjarige als lichtend voorbeeld


Ik kan niet anders dan met Calvin beginnen. Toen ik een jaar of 10 was heb ik voor het eerst kennis gemaakt en sindsdien is hij mijn favoriete zesjarige jongetje (en Hobbes, zijn speelgoedbeest, mijn favoriete tijger). Calvin is bijdehand, slim, creatief, fantasierijk, grappig en vindingrijk. Toch faalt hij hopeloos op school. Hij wil wel maar zijn onmetelijke fantasie staat zijn concentratie behoorlijk in de weg. Bovendien is buitenspelen belangrijker dan huiswerk maken (klopt!). De schoolstripjes zijn onvoorstelbaar goed, en in zekere zin confronterend. Deze hangt in mijn lokaal:

[Bron]

De talenten van Calvin komen buiten school ruim aan bod. Zo weet hij onvoorstelbaar veel van dinosaurussen, houdt hij filosofische verhandelingen over onrecht en kunst en is ondernemend. Voor het plaatje schreef ik dat Calvin faalt op school. Maar volgens mij is het andersom: ondanks alle kwaliteiten, talenten en mogelijkheden lukt het school om hem te laten mislukken! Ik ben bang dat dit ook in ons onderwijs maar al te vaak voorkomt. 

Bill Watterson, de tekenaar van 'Calvin and Hobbes', houdt er in 1995 mee op. Zijn laatste strip wordt het begin van mijn blog. Waarom? Omdat het precies weergeeft wat ik de leerlingen graag mee zou willen geven: aandacht voor je omgeving, het kunnen zien van mogelijkheden, een onderzoekende houding. Kern in dit alles? Nieuwsgierigheid! (Maar daarover later ongetwijfeld meer...)

[Bron]



Geen opmerkingen:

Een reactie posten